Reactie van mr. M.J. Spierighs op het artikel ‘In zorg is menselijke factor nog steeds ondergeschikt aan rigide systemen’ in het Eindhovens Dagblad van 5 april 2018 (het genoemde artikel is te vinden onder de reactie).

Beste redactie,

Graag reageer ik hierbij op het artikel in het Eindhovens Dagblad d.d. 5 april 2018:  “En weer met moeder naar de rechter”.
Het is juist dat iedereen die voor een langere tijd wordt opgesloten tegen zijn zin gezien moet worden door een rechter,. Dat lljkt me ook een groot goed, dat er een toetsing door de rechter plaats vindt en bezien wordt of er sprake is van een stoornis van de geestvermogens en of er sprake is van gevaar voor zichzelf of anderen. Alleen dan kan iemand gedwongen worden opgenomen in een verpleeghuis.

Wanneer het echter gaat om een verlenging van de eerste termijn van een half jaar hoeft de instelling niet eerst het CIZ te raadplegen, maar kan een verlenging van de rechterlijke machtiging worden aangevraagd. De rechter kan dan in één keer de opneming bevelen voor maximaal 5 jaar wanneer het opname in een verpleeghuisinrichting betreft.

Ik begrijp de klacht van de mantelzorger dat het steeds opnieuw gezien worden door instanties zijn moeder zwaar belast heeft, maar dat ligt niet aan de wet maar aan het feit dat de verpleeginrichting zelf de verkeerde juridische weg heeft gekozen.

Met vriendelijke groet,

mw. mr. M.-J. Spieringhs

Formalisme, ambtenarij, regelgeving en routine beheersen nog immer de processen in de zorg. © ANP

In zorg is menselijke factor nog steeds ondergeschikt aan rigide systemen

Opinie | Voor de derde keer moet de Eindhovense mantelzorger en journalist Hans Matheeuwsen met zijn dementerende moeder naar de rechter omdat zij zich ‘verzet’ tegen opname. 

Hans Matheeuwsen 05-04-18, 09:39 Laatste update: 12:45

Er was een tv-persoonlijkheid als Hugo Borst voor nodig om politieke aandacht te krijgen voor de toenemende druk op de kwaliteit van de ouderenzorg. Het kabinet beloofde beterschap. Nu, bijna twee jaar later, concludeer ik als mantelzorger dat sprake is van goede wil op de werkvloer maar dat starre wet- en regelgeving de menselijke factor nog immer ondergeschikt maken aan rigide systemen en processen.Mijn moeder moest anderhalf jaar geleden in een verpleeghuis worden opgenomen, omdat ze vanwege Alzheimer niet meer voor zichzelf kon zorgen. Alle betrokkenen waren het met elkaar eens over de noodzaak: de geriater, de huisarts, de crisisverpleegkundige, de thuiszorg, de familie, de buren die een oogje in het zeil hielden én de rechter. De laatste moest er helaas aan te pas komen omdat mijn moeder niet wilde. Ze vergat veel maar haar autonomie liet ze zich niet afnemen. In haar hoofd kon en deed zij namelijk nog alles.

Verwarring

De zitting vond plaats in haar woonkamer en toonde mijn moeder op haar kwetsbaarst, in complete verwarring alleen tegenover een batterij professionals die het bijna allemaal oneens waren met haar. De toegewezen advocaat ondernam een onhandige poging om mijn moeder te wijzen op háár rechten. Ze begreep er niets van. Ze had toch niets verkeerds gedaan? Maar zij was inmiddels wils- en handelingsonbekwaam verklaard. Mijn moeder verwaarloosde zichzelf en was een gevaar voor zichzelf en haar omgeving, constateerde de rechter met algemene instemming, en daarom was opname in een verpleeghuis de beste oplossing.

Omdat een Rechterlijke Machtiging een halfjaar geldig is, besloot het verpleeghuis in overleg met de familie om daarna een beroep te doen op art. 60 van de Wet Bopz. Deze Wet Bijzondere opnemingen psychiatrische ziekenhuizen beschermt de rechten van iemand die gedwongen wordt opgenomen. Het Centrum Indicatiestelling Zorg toetst via een onderzoek of opname terecht is. En dan kan het drie kanten op:
1. Voldoende bereidheid om te worden opgenomen.
2. Verzet.
3. Geen bereidheid, maar ook geen verzet.
Let op: tegen het CIZ-besluit kan geen bezwaar worden aangetekend.

Formeel

Mijn moeder wilde naar huis, zei zij in een gesprek met het CIZ. Welk huis was niet duidelijk. Verzet, oordeelde de instantie formeel en zonder enig oog voor haar situatie. Mijn moeder was plotseling vrij om te gaan en te staan waar ze wilde. Terwijl het CIZ wél oordeelde ‘dat het noodzakelijk is dat u verblijft in een Wet Bopz aangemerkte instelling. Het is in uw situatie nodig om extra maatregelen te nemen om uw veiligheid of die van anderen te beschermen’. We moesten maar een RM of een inbewaringstelling aanvragen.

We vroegen opnieuw een RM aan. Er volgde een zitting ten kantore van het verpleeghuis, wat natuurlijk leidde tot nieuwe onrust bij mijn moeder. De rechter besloot voor de tweede keer tot opname omdat mijn moeders ‘stoornis’ gevaar opleverde en zij maatschappelijk ten onder kon gaan. De rechter constateerde bovendien dat ‘betrokkene geen actief verzet toonde maar wel aangaf naar huis te willen’.

Deze machtiging liep onlangs af. We klopten weer aan bij het CIZ. Misschien dat mijn moeder onder invloed van de progressie van haar ziekte een ander signaal zou afgeven. Hoewel ze het inmiddels best naar haar zin had in het verpleeghuis toonde ze zich nog altijd strijdbaar: ze wilde onderhand wel naar huis. De CIZ-functionaris was onverbiddelijk: verzet. Hoewel bij machte om tot opluchting van iedereen en tot welzijn van mijn moeder voor ‘bereidheid noch verzet te kiezen’, kon hij er echt niets anders van maken. Zo was de wet nu eenmaal. Mijn beroep op zijn compassie had geen zin. Ook het gefrustreerde personeel van het verpleeghuis probeerde hem tevergeefs op andere gedachten te brengen. Jazeker, de situatie was uniek, maar hij kon de wet niet veranderen.

Schamen

Voor mij ligt het besluit van het CIZ. Gedateerd op dezelfde dag als het gesprek met mijn moeder, dus veel onderzoek is er niet geweest. De brief is een exacte kopie van de versie een halfjaar eerder. Formalisme, ambtenarij, regelgeving en routine beheersen nog immer de processen in de zorg. Mijn dementerende moeder die 24 uur per dag bescherming, toezicht en aandacht behoeft maar desondanks op straat is gezet, moet voor de derde keer in anderhalf jaar tijd voor de rechter verschijnen. Wie had dat ooit gedacht van iemand die haar hele leven zo had opgepast? Ze zou zich diep schamen.

 

Dit blog is geschreven door

No results found.

Onderwerp