Een bekend voorbeeld van eigen schuld in het verkeer is het niet dragen van de gordel. Als een slachtoffer het ongeval niet heeft veroorzaakt, kan de rechter toch bepalen dat een percentage van de geleden schade voor rekening van het slachtoffer blijft. Dit noemt men de zogenaamde “gordelkorting”. Deze gordelkorting is ingegeven door de gedachte dat het dragen van een gordel de kans op ernstig letsel doet verminderen. Dat ligt bij het gebruik van smartphone anders. Het al dan niet gebruiken van de smartphone zal immers niet snel van invloed zijn op de ernst van het letsel. Bij een ongeval dat je niet hebt veroorzaakt, ligt eigen schuld voor het gebruik van de smartphone dan ook niet zo snel voor de hand.
Het kan anders liggen als het ongeval veroorzaakt is door wederzijdse fouten. Een voorbeeld is een uitspraak van de Rechtbank Rotterdam van 27 maart 2017. Het ging in deze zaak om een ongeval waarbij een fietser was betrokken. Fietsers of voetgangers worden gezien als zwakkere verkeersdeelnemers en hebben daarom doorgaans recht op vergoeding van (minimaal) 50% van de schade, ook als de fietser of de voetganger het ongeval heeft veroorzaakt. In deze zaak had de fietser ten onrechte geen voorrang verleend aan de automobilist, waardoor het ongeval was ontstaan. De automobilist had echter ook te hard gereden. Dit zou reden kunnen zijn om een hoger percentage dan 50% toe te passen. De rechter oordeelde echter dat de fietser slechts recht had op 50% van haar schade. Dit mede omdat zij muziek aan het luisteren was op haar iPhone en daarom niet volledig geconcentreerd was op het verkeer.
Het gebruik van de smartphone kan dus een rol spelen bij het vaststellen van de aansprakelijkheid. In de toekomst zal (helaas) steeds meer duidelijk worden hoe rechters hier mee omgaan.